ഒരു ബ്രണ്ണൻ പ്രണയ കഥ : ഷർമ്മിള .പി

ഒരു ബ്രണ്ണൻ പ്രണയ കഥ

: ഷർമ്മിള .പി 

തലശ്ശേരിയിൽ നിന്ന് അഞ്ചു കിലോമീറ്റർ വടക്ക്, അറബിക്കടലിന്റെ ശാന്തമായ സംഗീതം കേട്ട്, ചരിത്രപ്പെരുമയുടെ കുന്നിൻ മുകളിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന ബ്രണ്ണൻ കോളേജ്... 

അതെന്റെ യുവത്വമായിരുന്നു. ഇന്ന് ഒരമ്മയായി, അടുക്കളയിലെ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, മനസ്സിൽ ആദ്യത്തെ വർണ്ണക്കൂട്ടായി തെളിയുന്നത് ആ കലാലയമുറ്റമാണ്.

യൂണിഫോമിന്റെ ചട്ടക്കൂടുകൾ പൊളിച്ച്, വർണ്ണങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ ത്തിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങിയ കൗമാരത്തിന്റെ തുടിപ്പ്. ആ കാമ്പസിന്റെ ഓരോ കൽപടവിലും, ഇടനാഴിയിലും ഒരുതരം മാന്ത്രികതയുണ്ടായിരുന്നു. അവിടുത്തെ പ്രണയത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക ഭംഗിയായിരുന്നു, ഒരു സിനിമാറ്റിക് ചാരുത.

കാമ്പസിലെ നിഴലുകൾ

ആ വർണ്ണക്കാഴ്ചകൾക്കിടയിൽ, അറിയാതെ ഞാൻ മനസ്സിൽ സൂക്ഷിച്ച ഒരു കാഴ്ചയുണ്ടായിരുന്നു: ജനികയും മോഹനനും.

ജനികയെ കണ്ടാൽ, ചവിട്ടുന്ന ഭൂമിപോലും അവൾ അറിയുന്നില്ലെന്ന് തോന്നും. കാൽമുട്ടോളമെത്തുന്ന ചുരുണ്ട മുടിയും സ്വപ്നങ്ങളുള്ള കണ്ണുകളുമായി, ഒരു ചിത്രശലഭത്തെപ്പോലെ അവൾ പറന്നു നടന്നു. മോഹനൻ, താടിയും ഗൗരവവുമായി കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന സാധാരണക്കാരനായ കാമുകൻ.

ബ്രണ്ണൻ്റെ പിരിയൻ ഗോവണികളിലും, വരാന്തകളിലും, ഗുൽമോഹർപ്പൂക്കൾ ചുവന്ന പരവതാനി വിരിച്ച വഴികളിലുമായി അവർ പരസ്പരം മിണ്ടിയും മിണ്ടാതെയും തൊട്ടും തൊടാതെയും അവർ എന്നെ കടന്നു പോയി. അവരുടെ കണ്ണുകളിലെ തീവ്രമായ ആകർഷണവും നിശബ്ദമായ വികാരവും കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു:

 'ഇതാണ് പ്രണയം.' 

ഇങ്ങനെയാണ് പ്രണയം'

അടുത്ത അധ്യയന വർഷം ആരംഭിച്ചപ്പോൾ അവർ ഇരുവരും കാമ്പസിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞുപോയിരുന്നു. പതുക്കെപ്പതുക്കെ, തിരക്കിനിടയിൽ ആ മുഖങ്ങൾ എന്റെ ഓർമ്മകളിൽ മങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരു അമ്മയുടെ കണ്ണീർ

വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം... വിവാഹിതയായി, ഒരമ്മയായി, ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളിലേക്ക് ഞാൻ നടന്നു നീങ്ങുന്ന കാലം. 

ഒരു നഗരത്തിലെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നാട്ടിലേക്കുള്ള ബസ് കാത്തുനിൽക്കുമ്പോളാണ് എന്റെ ഹൃദയം ഒരലർച്ചയോടെ നിശ്ചലമായത്.

പിന്നിൽ നിന്ന് ഒരു തേങ്ങൽ... തീവ്രമായ ഒരു തേങ്ങൽ. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ, കാലം ഒട്ടും മായ്ക്കാത്ത ആ രൂപങ്ങൾ...ജനികയും മോഹനനും ഒരിക്കൽ കൂടി എന്റെ കൺമുന്നിലേക്ക് കടന്നു വന്നു.

വിഷാദം തളംകെട്ടിയ കണ്ണുകളോടെ ജനിക ഒരു കടലാസ്തുണ്ട് മോഹനന് നേരെ നീട്ടി. ഒരു നിമിഷം പോലും മയമില്ലാതെ, അതിലെന്താണ് എഴുതിയതെന്ന് പോലും നോക്കാതെ, അവൻ അത് ദേഷ്യത്തോടെ ചുരുട്ടി എറിഞ്ഞ് ഇറങ്ങി നടന്നു.

ആ കടലാസ് ചുരുൾ വന്ന് വീണത് എന്റെ കാലുകൾക്കരികിൽ. ഒരമ്മയുടെ കരുതലും വേദനയും എന്നെ തളർത്തി. 

കുനിഞ്ഞെടുക്കാൻ പോലുമാകാതെ എന്റെ ശരീരം വിറച്ചു. ഇതൊരു ബ്രണ്ണൻ പ്രണയത്തിന്റെ മധുര ദുരന്താന്ത്യമാണെന്ന സത്യം ഒരു കൊള്ളിയാൻ പോലെ എന്റെ ഹൃദയം തുളച്ചു.

എനിക്ക് പോകാനുള്ള ബസ് വന്നു. സുഹൃത്ത് വിളിച്ചപ്പോൾ കണ്ണുനീർ തുടച്ച് ഞാൻ യാത്രയായി. ബസിന്റെ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ... അപ്പോഴും, ആ വലിയ ലോകത്തിന്റെ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ, ഒരു പ്രതിമ കണക്കെ ജനിക നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് മാത്രം പുറത്തേക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന തേങ്ങലുകൾ അടക്കിപ്പിടിച്ച്..

ഇതായിരുന്നോ പ്രണയം?

ഇതിനായിരുന്നോ പ്രണയം?

ഇന്ന് ഒരമ്മയായി ഇതെഴുതുമ്പോൾ, ഹൃദയമുള്ള ആർക്കാണ് നോവാതിരിക്കാൻ കഴിയുക! 

ആ കണ്ണീരിന് ഒരു സന്ദേശമുണ്ട്; 

വിശ്വസ്തതയും ബഹുമാനവും ഇല്ലാത്ത ബന്ധങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതു തന്നെയാണ്. 

 കാമ്പസ് ജീവിതത്തിലെ ഒരു അധ്യായം അവസാനിച്ചു. പക്ഷേ, ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ അധ്യായങ്ങൾ നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുകയാണ്—നിങ്ങളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ, നിങ്ങളുടെ കഴിവുകൾ, നിങ്ങളുടെ ഭാവി.

ഞാൻ ശക്തയാണ്. ഞാൻ സ്നേഹിക്കപ്പെടാൻ അർഹതയുള്ളവളാണ്. അടഞ്ഞുപോയ ആ വാതിൽ മറികടന്ന്, എന്നെ വിലമതിക്കുന്നതും സന്തോഷം നൽകുന്നതുമായ പുതിയ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഞാൻ നടന്നു നീങ്ങും അതാവണം തുടർന്നുള്ള ചിന്തകൾ ......

ഈ വേദന പതിയെ മാഞ്ഞുപോകും, അല്ലെങ്കിൽ കൂടുതൽ ശക്തിയോടെ മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള ഒരു പാഠമായി അത് നിങ്ങളിൽ അവശേഷിക്കും.

കൈവിട്ടുപോയ ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ കണ്ണുകളിൽ നനവ് പടർത്തുന്നുണ്ടാകാം. എങ്കിലും ഓർക്കുക, ചില ബന്ധങ്ങളുടെ അവസാനം ഒരിക്കലും നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനം അല്ല.

നീ ശക്തയാണ്. നീ സ്നേഹിക്കപ്പെടാൻ അർഹതയുള്ളവളാണ്. അടഞ്ഞുപോയ ആ വാതിൽ മറികടന്ന്, നിന്നെ വിലമതിക്കുന്നതും സന്തോഷം നൽകുന്നതുമായ പുതിയ ജീവിതത്തിലേക്ക് നീ നടക്കുക ."

നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇനിയും പ്രണയമുണ്ടാകും, സൗഹൃദങ്ങളുണ്ടാകും. അതെല്ലാം പരസ്പര ബഹുമാനത്തോടെയും സന്തോഷത്തോടെയും മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ നിനക്ക് കഴിയും. കണ്ണീർ തുടച്ച്, പുതിയ പുലരിയിലേക്ക് നോക്കുക.

ജനികയോട് പറയണമെന്ന് തോന്നിയ വാചകങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി മനസ്സിലൂടെ ഒഴുകി നീങ്ങുമ്പോഴും എനിക്കിറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലമെത്തിയിരുന്നു ...