മൺമറഞ്ഞ പ്രണയം :ടെലിച്ചെറി മുത്തശ്ശനും ലണ്ടൻ മദാമ്മയും :ഷർമിള. പി

 മൺമറഞ്ഞ പ്രണയം

:ടെലിച്ചെറി മുത്തശ്ശനും

ലണ്ടൻ മദാമ്മയും

:ഷർമിള. പി

തലശ്ശേരി. ഒരു ദേശത്തിന്റെ പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഓടിയെത്തുന്നതെന്താണ്? 

ക്രിക്കറ്റിൻ്റെ ആവേശകരമായ ആരവങ്ങൾ, മസാലകൾ ചേർത്ത ദം ബിരിയാണിയുടെ മനംമയക്കുന്ന ഗന്ധം, ലോകോത്തര ബേക്കറികളിൽ ഒളിപ്പിച്ച മധുരത്തിന്റെ രഹസ്യം.

എങ്കിലും, ഈ സമകാലിക പ്രൗഢിക്കും മുൻപേ, കാലം 1850-കൾക്ക് മുൻപ് ലോകമെങ്ങും വ്യാപിച്ച ഒരു 'തലശ്ശേരി പെരുമ'യുണ്ട്. 'ടെലിച്ചെറി പെപ്പർ' എന്ന പേരിൽ വിദേശരാജ്യങ്ങളിലെ വിപണികളിൽ തിളങ്ങിയ, നമ്മുടെ സ്വന്തം അമൂല്യ കുരുമുളകിന്റെ ഗാഥയാണത്.

ആ മഹത്തായ വാണിജ്യപ്പൈതൃകത്തിന്റെ സിരാകേന്ദ്രത്തിൽ, എന്റെ പൂർവ്വകുടുംബത്തിനും സ്വന്തമായി ഒരു സുവർണ്ണ അധ്യായമുണ്ടായിരുന്നു. ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിക്ക് വേണ്ടി മലഞ്ചരക്കുകൾ കപ്പൽ കയറ്റി അയച്ചിരുന്ന പ്രമുഖ വ്യാപാരികളിൽ ഒരാളായിരുന്നു സി.എം. ബാപ്പു എന്ന എന്റെ അച്ഛമ്മയുടെ പിതാവ്.

ധനവും പ്രശസ്തിയും ആ വംശത്തെ തേടിയെത്തി. സമ്പത്തിൻ്റെ പെരുപ്പം എത്രത്തോളമെന്ന് വെച്ചാൽ, ചെമ്പുകുടങ്ങളിൽ സ്വർണ്ണനാണയങ്ങളും വെള്ളിയുരൂപകളും നിറച്ച്, അടുക്കളയുടെ തണുത്ത തറയിൽ കുഴിച്ചിടുന്നത്ര സമ്പന്നമായിരുന്നു ആ കാലം.

"പക്രൂ, ഇത് മഞ്ഞയാണോ, ചോപ്പാണോ, അതോ വെള്ളയോ?" – സ്വർണ്ണത്തെയും ചെമ്പിനെയും വെള്ളിയെയും വേർതിരിച്ചറിഞ്ഞ ആ ചോദ്യത്തിൽ, തലമുറകൾക്ക് കൈമാറാനുള്ള ഐശ്വര്യത്തിൻ്റെ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, മുത്തശ്ശിയെയും അഞ്ച് മക്കളെയും നാട്ടിലെ വീട്ടിലാക്കി, കച്ചവടം വിപുലപ്പെടുത്താനായി മുത്തശ്ശൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കപ്പൽ കയറി. ആ വിദേശയാത്രയുടെ ഓർമ്മക്കായി ഞാൻ ഇന്നും നിധിപോലെ സൂക്ഷിക്കുന്ന ചില പൗരാണിക തിരുശേഷിപ്പുകളുണ്ട് – സിറാമിക്കിന്റെ കൊച്ചാനകളും കോഴികളും, കൂടെ കൊത്തുപണികളുള്ള ഒരു വെള്ളി സ്പൂണും.

"വായിൽ വെള്ളി കരണ്ടിയുമായി ജനിച്ചതാണെ"ന്ന് വരും തലമുറയ്ക്ക് ഓമനയോടെ കാതിൽ മന്ത്രിക്കാനുള്ള ഒരു ചെറിയ ഓർമ്മത്തുണ്ട് ആ സ്പൂൺ.

പിന്നീടാണ് കഥയുടെ വൈകാരികമായ വഴിത്തിരിവ്. കച്ചവടം വിപുലീകരിച്ച മുത്തശ്ശൻ, ലണ്ടനിലെ തിരക്കിട്ട ജീവിതത്തിനിടയിൽ ഒരു മദാമ്മയുമായി പരിചയത്തിലായി, വൈകാതെ തീവ്രമായ പ്രണയത്തിലായി.

നാട്ടിലെ ഭാര്യയും മക്കളും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന ധർമ്മസങ്കടത്തിനിടയിലും, ആ പ്രണയം അദ്ദേഹത്തെ സ്വന്തം മണ്ണിലേക്ക് തിരികെ വരാൻ അനുവദിച്ചില്ല.

ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് 'ലിവിങ് ടുഗെദർ' എന്ന് വിളിക്കപ്പെടാവുന്ന, അന്നത്തെ നാട്ടുവഴക്കത്തിലെ ഒരു 'സംബന്ധം' പോലെ ആ ബന്ധം വളർന്നു. മദാമ്മയുടെ കണ്ണുകളിലെ സ്നേഹം, മുത്തശ്ശനെ അവിടെ തളച്ചിട്ടു.

വിടാതെ പിൻതുടർന്ന പ്രണയത്തിൻ്റെ വലയത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട്, നാട്ടിലെ കടമയിലേക്ക് തിരികെയെത്താൻ മുത്തശ്ശന് ഒരു വഴിയേ കണ്ടുള്ളൂ: ഒരു ത്യാഗം.

മുത്തശ്ശന്റെ കാതിൽ എപ്പോഴും തിളങ്ങിയിരുന്നത് ചുകപ്പ് മാണിക്യം പതിപ്പിച്ച ഒരു സ്വർണ്ണ കടുക്കൻ ആയിരുന്നു.

അത് അദ്ദേഹത്തിന് സൗഭാഗ്യത്തിന്റെ അടയാളമായിരുന്നു. കടുക്കനെക്കുറിച്ച് മദാമ്മ ചോദിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, മുത്തശ്ശൻ പ്രണയപൂർവ്വം ഒഴിഞ്ഞുമാറി: "ഇത് എന്റെ നാട്ടിലെ ആചാരമാണ് പ്രിയേ, ഇത് എന്റെ ഭാഗ്യമാണ്, ഒരുകാരണവശാലും ഊരാൻ പാടില്ല."

ഒടുവിൽ, നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ, സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം പൂർണ്ണമാക്കിക്കൊണ്ട് മുത്തശ്ശൻ തന്റെ കാതിൽ നിന്ന് ആ സ്വർണ്ണക്കടുക്കൻ ഊരി, മദാമ്മയ്ക്ക് കൈമാറി.

"ഞാൻ എത്രയും വേഗം തിരിച്ചു വരുമെന്നതിന്റെ ഉറപ്പാണിത്," എന്ന വാക്കുകളായിരിക്കണം അദ്ദേഹം നൽകിയത്.

പ്രണയത്തിന്റെ ആ സത്യവാക്കായി ആ പാവം മദാമ്മ ആ കടുക്കനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു. അതോടെ, മുത്തശ്ശൻ തലശ്ശേരിയിലേക്ക് കപ്പൽ കയറി.

പിന്നീടൊരിക്കലും അദ്ദേഹം ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയില്ല.

ഈ കഥ, ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനി തലശ്ശേരിയിൽ പണിത കോട്ടയുടെ ചരിത്രത്തോളം തന്നെ പഴക്കമുള്ളതാണ്.

ആ കോട്ട ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൻ്റെ കയ്പ്പുള്ള ഒരോർമ്മയാണെങ്കിൽ, എനിക്കോ അത് എന്റെ പൂർവ്വികരുടെ അമൂല്യമായ കച്ചവടബന്ധത്തിന്റെയും, കടൽ കടന്ന പ്രണയത്തിന്റെയും, ഒടുവിൽ ഹൃദയം പകുത്തുനൽകിയ ആ നനുത്ത ഓർമ്മക്കടുക്കന്റെയും മധുരമൂറുന്ന സ്മരണയാണ്. ഇത് വരും തലമുറയ്ക്ക് ഓമനയോടെ കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു കൊടുക്കാനുള്ള ഒരു പൈതൃകപ്പെരുമയായി ഓർമ്മച്ചെപ്പിൽ എന്നും സൂക്ഷിക്കാം.