നടത്തം : ശർമ്മിള .പി

നടത്തം: ഒരു ജീവിതയാത്രയുടെ ആസ്വാദനം 

ശർമ്മിള. പി.യുടെ 'നടത്തം' എന്ന കവിത, മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ സമഗ്രമായ യാത്രയെ 'നടത്തം' എന്ന പ്രതീകത്തിലൂടെ ആവിഷ്‌കരിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയസ്പർശിയായ രചനയാണ്. ലളിതമായ ഭാഷയിൽ, കാലഘട്ടങ്ങളുടെ മാറ്റങ്ങളെയും ബന്ധങ്ങളുടെ പരിണാമത്തെയും കവയിത്രി ഇവിടെ കോർത്തിണക്കുന്നു. ഈ കവിതയുടെ ശക്തി അതിന്റെ ലാളിത്യത്തിലും, ഓരോ വായനക്കാരനും സ്വന്തം ജീവിതാനുഭവങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താൻ കഴിയുന്ന ആഴത്തിലുമാണ്.

'നടത്തം' എന്നത് ഇവിടെ വെറും ഒരു ശാരീരിക ചലനമല്ല, മറിച്ച് ജീവിതം എന്ന ഒടുങ്ങാത്ത പ്രയാണത്തിന്റെ ആലങ്കാരിക രൂപമാണ്.

ജനനം മുതൽ മരണം വരെ നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ഈ യാത്രയിൽ, ഒരാൾ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് പലരുടെയും കൈകളിലൂടെയും തോളുകളിലൂടെയുമാണ് നടന്നു നീങ്ങുന്നത്. കവിത ജീവിതത്തിന്റെ വൃത്തത്തെ പൂർണ്ണമാക്കുന്നു – തുടങ്ങുന്നയിടത്തേക്ക് തന്നെ, പരസഹായത്തോടെ, തിരികെ എത്തുന്ന അവസ്ഥ.

കവിതയിലെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും 'നടത്തുന്ന' വ്യക്തികൾ മാറിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഇത് മനുഷ്യബന്ധങ്ങളിലെ ആശ്രയത്വത്തിന്റെ ക്രമം വ്യക്തമാക്കുന്നു:

'മുത്തശ്ശി ഉള്ളം കൈയിലെടുത്ത് നടക്കും,' 'അമ്മ മാറോട് ചേർത്ത് നടക്കും.' ഇവിടെ നടത്തം എന്നത് പൂർണ്ണമായും സംരക്ഷണമാണ്. ലോകം തുടങ്ങുന്നത് വീട്ടിലെ സ്ത്രീകളുടെ ഉള്ളംകൈയിൽ നിന്നാണ്.

'അച്ഛൻ കൈപിടിച്ച് പിച്ച നടത്തും.' 'ഏട്ടൻമാർ തോളത്തെടുത്തു നടക്കും.' ഇവിടെ നടക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുക എന്നതിലുപരി, ലോകത്തെ ധൈര്യത്തോടെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുകയാണ്.

 'സ്വന്തം കാലിൽ നിവർന്നു നടക്കും,' 'സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് പിറകെ ഓടി നടക്കും,' 'പ്രിയനോട് ചേർന്ന് നടക്കും.' ഇത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും ലക്ഷ്യബോധത്തിന്റെയും കാലമാണ്. നടത്തം ഇവിടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പും പങ്കുവെക്കലുമാണ്.

 'മക്കളെ ചേർത്തു നടത്തും.' യാത്രയുടെ നിയന്ത്രണം സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത്, അടുത്ത തലമുറയ്ക്ക് വഴികാട്ടിയായി മാറുന്നു.

'പിന്നെ പിന്നെ മക്കൾ താങ്ങി നടത്തും.' ചക്രം പൂർത്തിയാകുന്നു. മുമ്പ് നമ്മെ താങ്ങിയവർക്ക് നമ്മൾ 'അവസാനം പട്ടടയിലേക്ക് ആരൊക്കെയോ എടുത്ത് നടക്കും.' ഇവിടെ നടത്തം അവസാനിക്കുന്നു. മൃതദേഹം സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ കഴിയാതെ, മറ്റുള്ളവരുടെ ചുമലിൽ ആത്യന്തിക വിശ്രമത്തിനായി നീങ്ങുന്നു.

കവിതയുടെ ഘടനയും ഭാഷയും വളരെ ലളിതമാണ്, എന്നാൽ അതിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന ജീവിതദർശനം അഗാധമാണ്:

ആവർത്തന ഭംഗി: 'നടക്കും' എന്ന ക്രിയയുടെ ആവർത്തനം കവിതയ്ക്ക് ഒരു താളവും ഒഴുക്കും നൽകുന്നു. ഈ ആവർത്തനം ജീവിതം ഒരു തുടർച്ചയായ പ്രക്രിയയാണ് എന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

 ഓരോ വരികളും ഓരോ ചിത്രങ്ങളാണ്. ഉള്ളംകൈയിലെടുത്തുള്ള നടത്തം, തോളിലെടുത്തുള്ള നടത്തം, പിച്ച നടത്തം, ചേർന്നു നടക്കൽ – ഇവയെല്ലാം വായനക്കാരന്റെ മനസ്സിൽ വ്യക്തമായി തെളിയുന്നു.

 മുത്തശ്ശിയിൽ നിന്നും തുടങ്ങി മക്കളിൽ അവസാനിക്കുകയും, വീണ്ടും ആശ്രയിക്കുന്ന അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ ഘടന ജീവിതചക്രത്തെ മനോഹരമായി അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു.

"അങ്ങനെ ജനിച്ച അന്നുമുതൽ നടത്തമാണ്.. മരിക്കുംവരെയും നടത്തമാണ്.. പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കാനാവാത്ത നടത്തം."

ഈ വരികളാണ് കവിതയുടെ കാതൽ. ജീവിതയാത്ര നിർബന്ധിതമാണ്. ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങുകയല്ലാതെ, ഒരാൾക്കും ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നടക്കാനോ, യാത്ര പാതിവഴിയിൽ ഉപേക്ഷിക്കാനോ സാധ്യമല്ല. ഈ പ്രയാണം മുന്നോട്ട് മാത്രമുള്ളതാണ്. ഇത് ജീവിതത്തിന്റെ മാറ്റമില്ലാത്തതും ഗഹനവുമായ ഒരു ദർശനമാണ്.

'നടത്തം' എന്ന കവിത, ജീവിതത്തിന്റെ നിസ്സാരതയിലും മഹത്വത്തിലും വെളിച്ചം വീശുന്ന, ആസ്വാദനക്ഷമതയുള്ള ഒരു മികച്ച രചനയായി നിലകൊള്ളുന്നു.