മൗനരാഗം :രജിനി സുരാജ്

മൗനരാഗം : രജിനി സുരാജ് 

അടുക്കളച്ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ തളംകെട്ടിനിന്ന നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക്, ലളിത എന്ന പേരായിരുന്നു. അവളുടെ ജീവിതം, പുറംലോകം കാണാത്ത ഒരു വീടിന്റെ നാല് ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ സ്വയം ഉരുകിത്തീരുന്ന ഒരു ചിരാതുപോലെയായിരുന്നു. പുലരിയുടെ ആദ്യവെളിച്ചം മുറ്റത്തെത്തുമ്പോഴേക്കും അവളുടെ കാലുകൾ തിരക്കിലായി, ശബ്ദം വീട്ടിൽ അലയടിച്ചു.'

 "എഴുന്നേൽക്ക് മക്കളേ, നേരം വെളുത്തു!", "ചായ തണുക്കണ്ട, വേഗം കഴിക്ക്!", "അവിടെ ആ പേപ്പർ എടുത്ത് വെക്ക്."

ഈ ശബ്ദം കേട്ടാണ് വീട് ഉണരുന്നത്, ചിട്ടപ്പെടുത്തുന്നത്. എന്നിട്ടും, ആ ശബ്ദം ആരും കാര്യമായി കേട്ടില്ല. വിക്രമന്റെ (ഭർത്താവ്) കണ്ണിൽ അവൾ കേവലം വീട്ടുകാര്യങ്ങൾ ഒതുക്കിപ്പെറുക്കുന്ന ഒരു യന്ത്രം മാത്രമായിരുന്നു.

 അടുക്കും ചിട്ടയുമില്ലാത്തതിനെക്കുറിച്ച് കടുപ്പിച്ച് പറയേണ്ടിവരുന്ന 'സാധാരണ ഭാര്യ'. മക്കളുടെ മനസ്സിൽ, കളിക്കിടയിലും ചിരിക്കിടയിലും വന്നു "വഴക്ക്" പറയുന്ന, അവരുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് വിലങ്ങുതടിയാകുന്ന 'കടുപ്പം പറയുന്ന അമ്മ' മാത്രമായിരുന്നു അവൾ.

ലളിതയുടെ ത്യാഗം ആരും 'ത്യാഗം' എന്ന് വിളിച്ചില്ല. അത് അവരുടെ അവകാശം പോലെയായി.

പകലും രാത്രിയും, അവളുടെ കൈകൾ വിശ്രമമില്ലാതെ ചലിച്ചു. പഴകിയ സാരിത്തുമ്പിൽ വീർപ്പിന്റെ മണമുണ്ടായിരുന്നു. പൊട്ടിയ ചെരിപ്പുകൾ അവളുടെ അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ അടയാളമായിരുന്നു. സ്വന്തമായി ഒരു സ്വപ്നമോ ആഗ്രഹമോ അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് അവർ ഒരിക്കലും തിരക്കിയില്ല. കാരണം, അവർക്കറിയാമായിരുന്നു, ലളിത അവിടെ, തങ്ങൾക്കുവേണ്ടി എപ്പോഴും ഉണ്ടാകുമെന്ന്.

കാലം അതിന്റെ വഴിക്ക് ഒഴുകി. ഒരു രാവിൽ, വീട്ടിലെ തിരക്കിട്ട ഓളങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു.

പിറ്റേന്ന് വെളുപ്പിന്, വിക്രമൻ കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ആ ശബ്ദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 'എഴുന്നേൽക്കാൻ' ആരും കടുപ്പിച്ചില്ല. കുട്ടികൾ ഉണർന്നപ്പോൾ അടുക്കളയിൽനിന്ന് പതിഞ്ഞ താളത്തിലുള്ള പാത്രങ്ങളുടെ ശബ്ദം കേട്ടില്ല. ആ വീട് പെട്ടെന്ന് ശൂന്യമായി.

ലളിത ഇനി ഇല്ലായിരുന്നു.

അവൾ ഇല്ലാതെ പോയപ്പോൾ ആ വീട് ഒരു തണുത്ത ഗുഹയായി മാറി. അടുക്കള നിരാലംബമായി, ഒരു യുദ്ധം അവസാനിച്ച കളിക്കളം പോലെ. മൂലയിൽ ചുരുണ്ടുകൂടി കിടന്ന അവളുടെ പഴയ വസ്ത്രങ്ങൾക്ക് അവളുടെ വിയർപ്പിന്റെയും വാത്സല്യത്തിന്റെയും ഗന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. നിലത്ത് പൊട്ടിക്കിടന്ന ചെരിപ്പുകൾ, ഒരു ജീവൻ നിശ്ചലമായതിന്റെ മൗനസാക്ഷിയായി.

അപ്പോഴാണ് അവർ അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്:

"അമ്മയുടെ ശബ്ദം നിലച്ച വീട്, അത് വീടല്ല... കേവലം ഒരു കെട്ടിടം മാത്രം."

"ഭാര്യയുടെ സാന്നിധ്യമില്ലാത്ത ജീവിതം, അത് ജീവിതമല്ല... അതൊരു ശൂന്യതയാണ്."

വിക്രമന്റെ കണ്ണുനീരിൽ, മക്കളുടെ വിങ്ങലിൽ, അവർ അറിയാതെ പോയൊരു സത്യം ഉരുകിയിറങ്ങി. അവരുടെ ശ്വാസമായിരുന്നു അവൾ, അവരുടെ പ്രകാശമായിരുന്നു അവളുടെ ചിരി. ഭർത്താവിന്റെ തോളിലെ ഭാരം അറിയാതെ കുറച്ചതും, മക്കളുടെ ലോകത്തിന് നിറം നൽകിയതും ലളിതയുടെ നിശ്ശബ്ദമായ സ്നേഹഗാനമായിരുന്നു.

ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ നിസ്സാരമെന്ന് തള്ളിക്കളയുന്ന പലതുമാണ് ജീവിതത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ അടിത്തറ എന്ന് അവർ വേദനയോടെ മനസ്സിലാക്കി.

ഓർമ്മകളുടെ നോവിൽ മാത്രം ആ സ്നേഹം തിരിച്ചറിയാതിരിക്കുക. ആ ഗാനം നിലയ്ക്കുന്നതിന് മുൻപേ, അതിന് നന്ദി പറയുക. ജീവിക്കുന്ന കാലത്ത് തന്നെ അവരെ ആദരിക്കാൻ പഠിക്കുക. അതായിരിക്കണം, ഓരോ മൗനഗാനത്തോടും നാം ചെയ്യുന്ന നീതി.