പണ്ടൊക്കെ ഞങ്ങൾ ഒരുകുടക്കീഴിൽ ...... : :രജിനി സൂരജ്, ബാംഗ്ലർ

പണ്ടൊക്കെ ഞങ്ങൾ

ഒരുകുടക്കീഴിൽ ...... 

:രജിനി സൂരജ്,  ബാംഗ്ലർ

അഞ്ച് വർഷം! അനൂപിന്റെയും ദീപ്തിയുടെയും ലോകം ഒരു മഴവില്ലുപോലെ വർണ്ണാഭമായിരുന്നു.

ഓരോ പ്രണയദിനവും കാത്തിരിപ്പിന്റെ മധുരം.

 കണ്ണുകളിൽ നാളെയെക്കുറിച്ചുള്ള ചെറിയ സ്വപ്നങ്ങളുടെ തിളക്കം. വിവാഹിതരായപ്പോൾ ആ സ്വപ്‌നം യാഥാർത്ഥ്യമായി. ഒരു കുടക്കീഴിലെ മഴനനവ്, അർദ്ധരാത്രിയിലെ മൃദുവായ സംഭാഷണങ്ങൾ... എല്ലാം സ്നേഹത്തിന്റെ നിശബ്ദ സംഗീതം പോലെ ഒഴുകിനടന്നു.

പക്ഷേ, കാലം അതിന്റെ ഭാരം ചുമലിലേറ്റി പതിയെ നടന്നു നീങ്ങി.

ജോലിയുടെ കനത്ത സമ്മർദ്ദം, വീടിൻ്റെ ചുമതലകൾ, കുട്ടികളുടെ ഭാവിയിലേക്കുള്ള ഓട്ടം...

ഒരു ഭീമൻ മതിലുപോലെ അവ പ്രണയത്തിനിടയിൽ വളർന്നു നിന്നു.

 പണ്ട് കണ്ണുകൾകൊണ്ട് പറഞ്ഞിരുന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഇപ്പോൾ നിശബ്ദതയുടെ കട്ടിയുള്ള പാളികൾക്ക് പിന്നിൽ മറഞ്ഞുപോയിരുന്നു.

ഇപ്പോൾ, ഒരുമിച്ചിരുന്ന് കേൾക്കുന്ന ഗാനങ്ങൾ വെറും ശബ്ദകോലാഹലങ്ങൾ മാത്രം.

ഹൃദയത്തിൽ അവ താളം മുറുക്കിയില്ല.

ഒരിക്കൽ, അടുക്കളയിൽ കപ്പ് കഴുകി വെക്കുമ്പോൾ ദീപ്തി പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു:

"നമ്മളിപ്പോൾ ജീവിക്കുകയാണോ, അതോ... അഭിനയിക്കുകയാണോ അനൂപ്?"

ചോദ്യം കേട്ട് അനൂപ് തലകുനിച്ചു ചിരിച്ചു. എന്നാൽ ആ ചിരിയിൽ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു വിങ്ങലുണ്ടായിരുന്നു.

 അവന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു: 'എല്ലാം കൈവിട്ടുപോവുകയാണോ?'

നിശബ്ദതയുടെ കനം

ആ രാത്രിയിൽ, കുട്ടികൾ ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, വീണ്ടും അവർ ഒരേ മുറിയിൽ, മുട്ടിയുരുമ്മി അടുത്തടുത്തിരുന്നു.

സംസാരിക്കാതെ, അവർ ഏറെനേരം ഇരുന്നു. ആ മുറിയിലെ വായുവിന് നിശബ്ദതയുടെ കനമുണ്ടായിരുന്നു. ദീപ്തിയുടെ കണ്ണുകളിൽനിന്ന് ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർ കവിളിനെ പൊള്ളിപ്പിച്ച് താഴേക്കൊഴുകി.

അനൂപിൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ, അഞ്ച് വർഷം മുൻപുള്ള അവളുടെ ചിരിയും, തോളിൽ ചാരിയിരുന്ന് കണ്ട സ്വപ്നങ്ങളും നഷ്ടബോധത്തിന്റെ തിരയലുകൾ പോലെ തെളിഞ്ഞു.

അവിടെ ഒരു വാക്കുപോലും ഉരിയാടാതെ, അവരുടെ ആത്മാവുകൾ പരസ്പരം സംസാരിച്ചു.

'സ്നേഹം... അത് നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ആ തിരക്കിൽ നമ്മളൊന്ന് മറന്നുപോയതാണ്. അത് ഇപ്പോഴും ഇവിടെയുണ്ട്. നമ്മുടെ ശ്വാസത്തിൽ, ഓർമ്മകളിൽ...ഇടപെടലുകളിൽ ഉരിയാടലുകളിൽ ..

അവർക്കു മനസ്സിലായി: "സ്നേഹം സ്വയം വളരുന്ന വള്ളിച്ചെടിയല്ല; ശ്രദ്ധയോടെ നനച്ചും വളമിട്ടും ഓരോ ദിവസവും പരിപാലിക്കേണ്ട ഒരു പൂന്തോട്ടമാണ്."

തിരിച്ചുപോക്ക്

ആ നിമിഷം, തണുത്തുറഞ്ഞ ആ മുറിയിൽ ഒരു തീപ്പൊരി വീണു.

അനൂപ് പതിയെ കൈനീട്ടി ദീപ്തിയുടെ കൈപ്പത്തിയിൽ മൃദുവായി തലോടി. ആ സ്പർശം, വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് ആദ്യമായി കൈകോർത്ത അതേ വൈദ്യുതി അവളിൽ നിറച്ചു. ദീപ്തിയുടെ ചുണ്ടിൽ മങ്ങിയൊരൽപ്പം ചിരി വിരിഞ്ഞു. അത് കേവലം ഒരു ചിരിയായിരുന്നില്ല; അവളുടെ മനസ്സിലെ മതിൽക്കെട്ടുകൾ തകരുന്നതിന്റെ ശബ്ദമായിരുന്നു.

അവർ തീരുമാനിച്ചു—ജീവിതം ഇനി ഒരു കനപ്പെട്ട നാടകമല്ല. വീണ്ടും കൈകോർത്ത് നടക്കാൻ, ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ചിരിക്കാൻ, പ്രണയത്തിന്റെ വർണ്ണം വീണ്ടും അവർക്കിടയിൽ തിരികെയെത്തിക്കാൻ.

സ്നേഹം സമയത്തിന്റെ ഭാരം കൊണ്ടോ, ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ കൊണ്ടോ അസ്തമിക്കുന്ന വിളക്കല്ല. നമ്മൾ അതിനെ കാണാതെ പോകുമ്പോൾ മാത്രം അതിന്റെ പ്രകാശം മങ്ങുന്നു. ഓരോ ദിവസവും നൽകുന്ന ചെറിയൊരു കരുതൽ, മധുരമുള്ളൊരു വാക്ക്... അതുകൊണ്ട് മാത്രം ഈ വലിയ ബന്ധത്തെ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് അവർ ഉറപ്പിച്ചു.

അവർ എഴുന്നേറ്റു, പരസ്പരം കണ്ണുകളിൽ നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ ഇപ്പോൾ നഷ്ടബോധമില്ല. പകരം, പഴയതിനേക്കാൾ ഉറപ്പുള്ള, പുതിയൊരു നാളെയിലേക്കുള്ള തിരിച്ചുപോക്കിന്റെ വാഗ്ദാനമുണ്ടായിരുന്നു.

അവർ ഒന്നിച്ചു, പുതിയ തുടക്കത്തിനായി.