സബർമതിയുടെ സൗര പാത :സത്യൻ മാടാക്കര

'സബർമതിയുടെ സൗര പാത'

സത്യൻ മാടാക്കരയുടെ 'സബർമതിയുടെ സൗര പാത' എന്ന കവിത, ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ ആന്തരികവും ബാഹ്യവുമായ സംഘർഷങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ഒരു ദാർശനിക അന്വേഷണമാണ്.

ബിംബകൽപ്പനകളാൽ സമ്പന്നമായ ഈ കവിത, സമകാലിക ജീവിതത്തിന്റെ സങ്കീർണ്ണതകളെയും മനുഷ്യൻ്റെ നിസ്സഹായതകളെയും അതിജീവനത്തിനായുള്ള അവന്റെ പോരാട്ടങ്ങളെയും ശക്തമായി അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു.

കവിത ആരംഭിക്കുന്നത് 'സൂര്യന്റെ വായിൽ നിന്ന് തെറിച്ച ചായം' എന്ന അസാധാരണമായ ബിംബത്തിലൂടെയാണ്.

ഇത് പ്രകാശത്തെയും ഊർജ്ജത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ഈ ഊർജ്ജം 'ഹോമകുണ്ഠത്തിൽ വലിച്ചെറിഞ്ഞ കുട്ടി ചാത്തനെപ്പോലെ' പല രൂപങ്ങളിൽ ചിതറിത്തെറിക്കുന്നു.

ഇത്, പ്രകാശത്തിന് പോലും അനിയന്ത്രിതമായ ഒരു വശമുണ്ടെന്നും, അത് ചിലപ്പോൾ തീവ്രമായ അനുഭവങ്ങളിലേക്ക് നയിച്ചേക്കാം എന്നുമുള്ള സൂചന നൽകുന്നു.

ഈ വെളിച്ചം പിന്നീട് കവിയോട് സംസാരിക്കുന്ന ഒരു വിളക്കായി മാറുന്നു.

ഇത് ബാഹ്യമായ പ്രകാശത്തിൽ നിന്ന് ആന്തരികമായ തിരിച്ചറിവിലേക്കുള്ള ഒരു യാത്രയുടെ തുടക്കമാണ്.

കവിതയുടെ അടുത്ത ഭാഗം നാഗരികവും ഗ്രാമീണവുമായ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ശക്തമായ നിരീക്ഷണങ്ങളാണ്.

'ഗ്രാമങ്ങൾ എത്ര വെള്ള വലിച്ചാലും / വീട് ലിപ്സ്റ്റിക്കിട്ട് നിന്നാലും / പ്ലാറ്റ് മുറികൾ എടുത്തുയർത്തി വിളിച്ചാലും' എന്ന വരികൾ നാഗരികതയുടെ ആകർഷണത്തെയും അതിന്റെ കൃത്രിമത്വത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

എന്നാൽ ഈ ആകർഷണങ്ങൾക്കപ്പുറം, മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ എന്നും 'മൊഴിയിലാക്കാനാകാത്ത മണ്ണ്' ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലായി അവശേഷിക്കുന്നു. ഇത് മനുഷ്യന്റെ വേരുകൾ, അവന്റെ അടിസ്ഥാനപരമായ നന്മകൾ, ഗ്രാമീണമായ ലാളിത്യം എന്നിവയെയാണ് കുറിക്കുന്നത്. കവിതയിലെ 'കണ്ണ് മാത്രമുള്ള / ചെവി മാത്രമുള്ള / മസില് മാത്രമുള്ള / കവിത പരതുന്ന ഉടൽ' എന്ന പ്രയോഗം ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ ഭാഗികമായ, വിഘടിച്ച സ്വത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദാർശനികമായ ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നു. അവൻ അവന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും ശക്തിയെയും ഉപയോഗിച്ച് എന്തോ ഒന്നിനെ, ഒരുപക്ഷേ അവന്റെ നഷ്ടപ്പെട്ട ആത്മാവിനെയോ കവിതയെയോ, അന്വേഷിക്കുകയാണ്.

കവിതയുടെ രണ്ടാം ഖണ്ഡം ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളിലേക്കും രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്കും കടന്നുവരുന്നു. 'സമയത്തെ ഓർത്ത് കരയരുത്രാഷ്ട്രീയ ജീവിയാണ്' എന്ന പ്രസ്താവന മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പ് തന്നെ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പോരാട്ടമാണെന്ന് പറയുന്നു.

'വാടക മുറിയിലെ മേൽവിലാസം' എന്നത് മനുഷ്യന്റെ അരക്ഷിതാവസ്ഥയുടെയും സ്ഥിരമല്ലാത്ത ജീവിതത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ്. ജീവിതം ഒരു 'വിലപേശൽ' ആകുമ്പോൾ, വാക്കുകൾക്ക് തീയുടെ ശക്തി കൈവരുന്നു. അവ 'ഉറങ്ങാൻ പായ വിരിക്കേണ്ട ഇടം' കൂടിയാണ്, അതായത്, വാക്കുകൾ ആശ്വാസവും അഭയവും നൽകുന്നു.

പ്രതീക്ഷയുടെയും വഴികാട്ടലിന്റെയും സൂചനകൾ നൽകിക്കൊണ്ട് കവിത മുന്നോട്ട് പോകുന്നു. 'ഇലകളിൽ ദൈവം സൂക്ഷിച്ചത് / ആഴങ്ങളിലെ സമുദ്രം / തുഴയുന്നവർക്ക് ദീപസ്തംഭം' എന്ന വരികൾ പ്രതിസന്ധികളിൽ പോലും പ്രത്യാശയുടെ ഒരു കിരണം ഉണ്ടെന്ന് നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

പ്രകൃതിയിൽ പോലും ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഈ വഴിവിളക്കുകൾ മനുഷ്യന് ലക്ഷ്യബോധം നൽകുന്നു. കവിതയുടെ അവസാന ഭാഗം ആദർശങ്ങളെയും യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെയും കൂട്ടിയിണക്കുന്നു. 'പക്ഷികളുടെയും കമ്യൂണിസ്റ് പച്ചയുടെയും / ഭാഷയുള്ള പള്ളിക്കൂടം' എന്ന പ്രയോഗം പ്രകൃതിയും മാനുഷികമായ സഹജീവിതവും ഇഴചേർന്ന ഒരു പുതിയ ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കവിയുടെ സ്വപ്നമാണ്.

അവസാനം, 'സ്വപ്ന വല നെയ്യുന്ന മുക്കുവനെ / ഇരുട്ട് കടലിൽ മുക്കി താഴ്ത്തുന്നു' എന്ന വരികൾ സ്വപ്നങ്ങളുടെ നിസ്സാരതയെയും അവ യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ ഇരുട്ടിൽ മുങ്ങിപ്പോകുന്നതിനെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

എന്നാൽ കവിത അവസാനിക്കുന്നത് 'ചരിത്രത്തിന്റെ ഊർജ്ജവുമായി' എന്ന പ്രയോഗത്തിലാണ്.

ഇത് ഒരു പരാജയമല്ല, മറിച്ച് ചരിത്രത്തിൽ നിന്ന് ഊർജ്ജം സ്വീകരിച്ച് മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള മനുഷ്യന്റെ അചഞ്ചലമായ ഇച്ഛാശക്തിയുടെ പ്രഖ്യാപനമാണ്.

, ഈ കവിത, വ്യക്തിപരമായ അനുഭവങ്ങളെ സാമൂഹിവും ദാർകശനികവുമായ തലങ്ങളിലേക്ക് ഉയർത്തിക്കൊണ്ട്, മനുഷ്യന്റെ ആന്തരിക ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ശക്തമായ കാവ്യാനുഭവം നൽകുന്നു.