ജീവിതമെഴുത്തിലെ പ്രകൃതി - സത്യൻ മാടാക്കര .

ജീവിതമെഴുത്തിലെ

പ്രകൃതി - സത്യൻ മാടാക്കര .

കറിവെപ്പിലയ്ക്ക് വെള്ളം നല്കി, കോഴികൾക്ക് തീറ്റ നല്കി, കാക്കകൾക്ക് ചോറ് കൊടുത്ത്, പൂച്ചകൾക്ക് മീൻ അടുക്കളപ്പുറത്ത് വെച്ച് വിശ്രമ ദിനങ്ങൾ പിന്നിടുമ്പോൾ നിറയുന്ന ആവാസ ധാതുക്കൾ തരുന്ന ബലത്തിൽ കാഴ്ച, രുചി, മണം, സ്പർശം എന്നിവ ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു. ഇതൊരു പ്രതിരോധം ആകുന്നു. അയറവ് പറയാത്ത മാർഷികതയുടെ അടുപ്പം. നാഗരികത ചുറ്റുപാടുകളെ തമസ്കരിച്ചു തടിച്ചു വീർക്കുമ്പോൾ, കീഴടക്കി രസിപ്പിച്ചു ആകാശക്കുട നിവർത്തുമ്പോൾ പ്രതികരണം ഇങ്ങനെയൊക്കെേയേ സാധ്യമാവൂ. അന്യാധീനത്തിൽ വ്യാകുലപ്പെടുമ്പോഴാണല്ലോ സമാനമനസ്സുകൾ ഒന്നിക്കുക. അത് ഏഭാഷണത്തിനല്ല സംവാദത്തിനു കൊതിക്കുന്നു. ഏകാന്ത സംഘർഷത്തിൽ അങ്ങനെയൊക്ക മനസ്സിൽ വീർപ്പുമുട്ടൽ കുറക്കുന്നു. ചിന്തിക്കുന്ന പരിസരം ബലം വെക്കാനും മൂർച്ച കൂട്ടാനും അതുപകരിക്കുമെന്നാണ് ചങ്ങാതിമാരിൽ പലരോടും സംസാരിച്ചിരിക്കുമ്പോഴുള്ള അനുഭവം. സംഭാഷണം ഒരേ ഭാഷക്കാർ തന്നെയാവണം എന്നില്ല. വീടും കുടുംബവുമുള്ള ഏതൊരാൾക്കും ഉൽക്കണ്ഠ ഏറെയുണ്ടാകും. അത് മനസ്സിലാക്കാൻ പി.എച്ച്.ഡി. ഒന്നും ആവശ്യമില്ല. നല്ല മനസ്സ് മതി. അത്തരക്കാർ ഇല്ലാതാകുന്ന കുഴപ്പം പൊതു നിലയിൽ ഒരു പാടുണ്ട്. മാറിയ ലോക ക്രമത്തിൽ, ലോക ഭയത്തിൽ മുയൽ ഭീതി തന്നെ എന്നത്തേയും നീക്കിയിരിപ്പ്. മനോനില തെറ്റിപ്പോകുന്ന തീക്കളത്തിൽ നിന്ന് പ്രകൃതി സഹവാസം പലപ്പോഴും സമനില വീണ്ടെടുത്തു തരുന്നു. അവിടെ വാചാലതയില്ല. ഏറ്റുവാങ്ങലും നിറയലുമായ് ഈണം മാത്രം. പച്ചപ്പ് നല്കുന്ന ആർദ്രത .

 കാളിദാസന്റെ ഭാഷയിൽ

"കുളിരെഴും ദേവ താരങ്ങൾ

തൻ തളിർക്കുലകൾ പൊട്ടി,

ച്ചൊലിക്കുന്ന പാലിനാൽ

മഞ്ഞണിഞ്ഞുടൻ തെക്കോട്ടു

മഞ്ഞു മാമലയിൽ നിന്നു വന്നെത്തുന്ന

കാറ്റിനെ അണയുമിത്തെന്നൽ

മുന്നമേ നിന്നിളം

തനു ലതികയിൽ തട്ടിയതാവണം

ഉണരുമീ മുഗ്ദചിന്തയാൽ പേർത്തുമേ

ഗുണവതീ ഞാൻ പുണർന്നിടാറുണ്ടെടോ"(മേഘസന്ദേശം: പരിഭാഷ, തിരുനെല്ലൂർ കരുണാകരൻ ) മറ്റൊരർത്ഥത്തിൽ ബഷീർ പറയുന്നു.

"എഡ ബഡുക്കൂസേ,

രണ്ടു കൈയും വിടർത്തി പറയ്

പ്രപഞ്ചങ്ങളുടെ സ്രഷ്ടാവേ, സലാം".

സർഗ്ഗപരമായി അൺഫിറ്റാവുക വലിയ കാര്യമാകുന്നു. തോന്ന്യാസി എന്ന പൊതു വിളിയിൽ തന്നെ എന്തൊക്കെ പ്രതിധ്വനികൾ. മലയാളിയുടെ ജീനിൽ പൂരപ്പാട്ടും പാരഡിയും കുടിപ്പകയും നരവംശപരമായി അലിഞ്ഞുചേർന്നിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ പലതിന്റെയും പുളിപ്പായിത്തീരുമ്പോൾ ജനജീവിതം പലതും പറഞ്ഞുകേൾപ്പിക്കുന്നു. ഞാൻ കോവിലനെ ഓർക്കുന്നു. മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ ഗോത്രത്തനിമയുള്ള എഴുത്തുകാരനാണ് കോവിലൻ. വള്ളുവനാടൻ ഭൂമിശാസ്ത്രത്തിലൂന്നി ചരൽക്കല്ലിന്റെ ഉരസൽ മലയാളി കോവിലനിലൂടെ വായിച്ചറിഞ്ഞു. നാട്ടുമ്പുറം, പട്ടാളം, ഹിമാലയം, തട്ടകം എന്നിവയിലൂടെ ദേശത്തിനൊപ്പം ഇന്ത്യയുടെ സമകാലീനതയും പ്രമേയമാക്കി എഴുതി. കറുത്തനിറം തേടിപ്പോകുന്നതിൽ അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവന്റെ നിറം, ഉപ്പ് കണ്ടെത്തുന്ന നിരീക്ഷണം ഉണ്ട്. ദ്രാവിഡന്റെ തറവാട്,നാട്, ഊറ്റം, പോര് കണ്ടെത്തുന്നതിലൂടെ നമുക്ക് ആഹാരം തരുന്ന കാർഷിക ജീവിതത്തോടുള്ള നന്ദിയുണ്ട്.

"പൊലക്കുളത്തിൽ ഇറങ്ങി ഉണ്ണീരി കുടയോടെ തുള്ളിക്കയറി, കന്നും കമ്മളൂട്ടിയും കുളക്കരയിൽ അന്തിച്ചു നിന്നു. അച്ഛനും അമ്മയും കുഞ്ഞിപ്പെങ്ങളും വന്നു. ഉണ്ണീരികൈക്കൊണ്ടില്ല. ഉണ്ണീരിക്കുട്ടി തുള്ളി നിന്നു". അങ്ങനെ ദേശം എഴുതുന്ന നോവലാണ് തട്ടകം. ഭാഷയുടെ വരദാനം നേടിയവനേ " കരിങ്ങാലിക്കാൽ പോലൊരുത്തൻ,കൈ പ്പൂമ്പൊടി പാറിയതുപോലെ, കനൽ തിളങ്ങുന്ന വെയിൽ വാൾത്തലപ്പുകൾ മിന്നിമറയുന്നതു പോലെ " എന്നൊക്കെ എഴുതാനാവൂ. ധീരതയാണ് കോവിലിന്റ എഴുത്തിന്റെ മുഖമുദ്ര. കണ്ടാണിശ്ശേരിയെ മുൻ നിർത്തിയുള്ള 'തട്ടകം ' എന്ന നോവലിന്റെ ദ്രാവിഡത്വം ആ അർത്ഥത്തിൽ ചരിത്രപരവും ഭൂമിശാസ്ത്രവുമായ അന്വേഷണത്തിലേക്ക് മലയാളിയെ നയിക്കുന്നു 

ജീവിതമെഴുത്തിലെ പ്രകൃതി എന്നു എഴുതുമ്പോൾ അതിൽ എല്ലാം സമയമായി ചേർന്നിരിക്കും. അത്തരത്തിൽ എഴുതിയ ഒരു നോവലാണ് പ്രദീപൻ പാമ്പിരിക്കുന്നിന്റെ 'എരി ' 

പറയ സമുദായത്തിലൂന്നി കീഴാള ആഖ്യാനം പറയുന്നിടത്തല്ല മേലാള- സവർണ്ണത കൊട്ടി ഘോഷിക്കുന്ന അറിവുമായി ജീവിച്ചവരുടെ എതിരിടൽ നാട്ടു ഗാഥ എന്നർത്ഥത്തിലാണ് ഈ നോവൽ വായിക്കേണ്ടത്. നോവലിന്റെ തുടക്കം തന്നെ അത്തരമൊരു തീ കൂട്ടലിലൂടെ പ്രദീപൻ വിശദീകരിക്കുന്നു.

"പറയൻ എരി ഒരത്ഭുതം തന്നെയായിരുന്നു. അയാളെക്കുറിച്ച് ആദ്യം കേട്ട ഐതീഹ്യംഇങ്ങനെ: രാത്രി ഒരു പന്ത്രണ്ടു മണിയായിരിക്കണം. ചാലിയൻ രാമൻ കണ്ണരിലെ മില്ലിൽ തുണി കൊടുത്തു തിരിച്ച് ചെരിച്ചിൽ പള്ളി വഴി നടന്ന് വരികയായിരുന്നു. പത്തു നാഴിക നടക്കണം രാമൻ താമസിക്കുന്ന പന്നിയൂർ തെരുവിലെത്താൻ. അയാൾ പയ്യോളിയിൽ നിന്നു കത്തിച്ച ചൂട്ട് തീർന്നു പോയിരിക്കുന്നു. ഇരുട്ടിലൂടെ തപ്പിത്തടഞ്ഞ് ഒരു വിധം അഞ്ചാംപീടികയെത്തി. അന്നവിടെ ഒരു ചായപ്പീടികയുണ്ട്.ആ തിണ്ണയിൽ മുറുക്കിക്കൊണ്ട് ഒരാൾ ഇരിക്കുന്നു. ഇരുട്ടിലൂടെ അയാളുടെ ആരോഗ്യം സ്പഷ്ടമായിരുന്നു. നീളം കുറവെങ്കിലും ബുദ്ധ ഛായയിൽ അയാൾ ഇരുന്നു. രാമൻ ചോദിച്ചു:

"ഒരു ചൂട്ടു കിട്ടാൻ വല്ല വഴിയുമുണ്ടോ?" ജാതി മനസ്സിലാവാത്തതിനാൽ അഭിസംബോധനയോ അധികാര വിധേയത്വമോ ആ ചോദ്യത്തിൽ സ്പഷ്ടമായിരുന്നില്ല.

   എവിടെയാ പോവേണ്ടത്?"

ഇരുട്ടിൽ നിന്നും അയാൾ ചോദിച്ചു.

" പന്നിയൂരെത്തണം......."

" ചൂട്ടില്ല എന്നാലും വഴീണ്ടാക്കാം. ഇങ്ങടുത്തു വരുന്നതിൽ വിരോധം ല്ലല്ലോ....." അയാൾ അരയിലെ കുര്യ ലിൽ നിന്ന് എന്തോ ഒരു ഡപ്പിയെടുത്തു തുറന്ന് ഇടത്തേ ചെറുവിരലുകൊണ്ട് അതിൽ നിന്നല്പം എന്തോ മരുന്നെടുത്ത് രാമന്റെ കണ്ണിൽ പുരട്ടിക്കൊടുത്തു.

"ഇനി പോയ്ക്കോളൂ..."

രാമൻ നടന്നു. അയാൾക്ക് മുന്നിൽ ഇരുട്ടു വഴിമാറിക്കൊടുത്തു. അത്ഭുതത്തോടെ രാമൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ തിണ്ണയിൽ അയാളില്ല. രാമന്റെ നടത്തത്തിന് വേഗം കൂടി. ശരവേഗത്തിൽ രാമൻ തെരുവിലെത്തി. ദൂരെ വീട്ടിൽ അയാളെ കാത്ത് റാന്തൽ വെളിച്ചം അണയാതിരിക്കുന്നു. വെളിച്ചം കണ്ണിലടിച്ചതും വീണ്ടും ഇടയാൾക്കു ചുറ്റും പരന്നു. രാമൻ അമ്പരന്നു........ ഈ നടന്നതെല്ലാം എന്തായിരുന്നു......! അന്നയാൾ ഉറങ്ങിയില്ല. നേരം പര പരാ വെളുത്തപ്പോൾ അഞ്ചാംപീടികയ്ക്കു വെച്ചു പിടിച്ചു..... പീടികക്കാരൻ നായരോട് കഥ പറഞ്ഞു.

മാധവൻ നായർ പറഞ്ഞു:

"അത് എരി തന്നെ...... പറയനെരി........! "

 ഈ നോവലിൽ കഥാപാത്രമായ 'എരി ' യിലൂടെ ആദിദ്രാവിഡ ജനത കൊണ്ടു നടന്ന അനുഷ്ഠാനത്തെനമ്മുടെ വായനയിലേക്ക് പ്രദീപൻ കൊണ്ടുവരുന്നു.

കുട്ടിക്കാലത്തെഗ്രാമക്കാഴ്ചയെക്കുറിച്ച്: എഴുത്തിന്റെ ദേശം പുനത്തിൽ കുഞ്ഞബ്ദുള്ള എഴുതിയത് വായിക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ ഏതോ ഗ്രാമീണതയിലേക്ക് വലിച്ചിഴക്കപ്പെടും.

"കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓർമ്മകളുടെ തിരശ്ശീലയിലൂടെ കണ്ണോടിക്കുമ്പോൾ തെളിഞ്ഞു വരുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമക്കാഴ്ചകളിൽ ഒളിമങ്ങാതെ നില്ക്കുന്ന കുറേ ചിത്രങ്ങളും ശബ്ദങ്ങളുമുണ്ട്.